ازرا پاوند ، تی اس الیوت و شعر مدرن؛
امروز ۳۰ اکتبر مصادف با سالروز تولد ازرا پاوند Ezra Weston Loomis Pound شاعر و ادیب مشهور آمریکایی است. به همین بهانه بررسی مختصری خواهیم داشت بر نقش و تاثیر کم‌بدیل ازرا پاوند در سرنوشت ادبی تی اس. الیوت یکی از بزرگترین شاعران مدرن آمریکا در قرن بیستم.
تأثیر ازرا پاوند بر شعر، ادبیات، اخلاق و زیبایی‌شناسی مدرنیسم فراتر از باور است. تی اس الیوت، جیمز جویس، ویندهام لوئیس، ویلیام کارلوس ویلیامز، دی اچ. لارنس، رابرت فراست، ویلیام باتلر ییتس و ارنست همینگوی و بسیاری دیگر از بزرگان ادبیات قرن بیستم با تلاش‌های ازرا پاوند پا گرفتند.
ازرا پاوند مروج خستگی‌ناپذیر این نویسندگان مستعد بود و رهبری درخشان او در هدایت ادبیات مدرن انکارناشدنی است. زندگی‌نامه‌نویس ادبی، هیو کنر، حتی تا آنجا پیش رفته است که اوایل قرن بیستم را عصر ازرا پاوند می‌نامد.
معرفی تی. اس. الیوت و تاثیر ازرا پاوند بر او؛
تی.اس. الیوت شاعر، منتقد ادبی، نمایشنامه نویس، ویراستار و ناشر بسیار برجسته‌ای بود. در سال‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱، در حالی که هنوز دانشجوی کالج بود، «آواز عشق جی. آلفرد پروفراک» را نوشت که در «مجله شعر» منتشر شد.
الیوت همچنین شعرهای دیگری را نیز نوشت که نقطه‌ی عطفی در تاریخ ادبیات مدرن به حساب می‌آیند. برجسته ترین آثار الیوت عبارتند از: سرزمین بی‌حاصل(۱۹۲۲)، چهار کوارتت (۱۹۴۳) و نمایشنامه قتل در کلیسای جامع (۱۹۳۵).
جوایز و افتخارات الیوت شامل نشان لیاقت بریتانیا و جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۴۸ است. نمایشنامه او کوکتل پارتی برنده جایزه تونی در سال ۱۹۵۰ برای بهترین نمایشنامه شد و در سال ۱۹۶۴ مدال آزادی ریاست جمهوری به او اعطا گردید.
علیرغم محبوبیت همیشگی الیوت و آثارش به دلیل داشتن دیدگاه‌های متعصبانه، به ویژه یهودی‌ستیزی مورد انتقاد قرار گرفته است.
تی. اس. الیوت (توماس استرنز الیوت) در ۲۶ سپتامبر ۱۸۸۸ در سنت لوئیس، میسوری به دنیا آمد. او در آکادمی اسمیت در سنت لوئیس تحصیل کرد. در دانشگاه هاروارد، دانشگاه سوربن پاریس، کالج مرتون و دانشگاه آکسفورد ادامه تحصیل داد و پایان‌نامه دکترایش در مورد فلسفه F.H. Bradley در نهایت در سال ۱۹۶۴ منتشر شد.
تی. اس. الیوت در سال ۱۹۲۷ شهروند بریتانیا شد. در سال ۱۹۱۵ با همسر اولش، ویوین هیگ وود (ویوین الیوت) ازدواج کرد. از سال ۱۰۳۳، درگیری ویوین با بیماری روانی آغاز شد و آن دو به طور جداگانه زندگی کردند تا اینکه ویوین در سال ۱۹۴۷درگذشت.
تی. اس. الیوت در سال ۱۹۵۷، در سن ۶۸ سالگی با اسمه والری فلچر (والری الیوت)، منشی خود ازدواج کرد که تقریبا ۴۰ سال از او کوچکتر است. والری الیوت میراث ادبی همسرش را حفظ کرد تا اینکه در سال ۲۰۱۲ در سن ۸۶ سالگی درگذشت.
تی. اس. الیوت تقریباً به همان اندازه که یک شاعر بود، یک منتقد ادبی مشهور نیز به حساب می‌آمد. او از سال ۱۹۱۶ تا ۱۹۲۱، تقریباً ۱۰۰ نقد و مقاله در نشریات مختلف به چاو رساند.
او همچنین به عنوان ویراستار و ناشر سهم قابل توجهی در حوزه ادبیات داشت. از سال ۱۹۲۲ تا ۱۹۳۹، الیوت یک مجله مهم به نام Criterion را راه‌اندازی و در آن ویرایش کرد و از سال ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۵، سردبیر و مدیر انتشارات faber&faber بود.
تعدادی از اولین شعرهای تی. اس. الیوت ابتدا با همکاری مجله ادبی دانشگاه هاروارد ادوکیت منتشر شد. حداقل یکی از دوستی‌های مادام العمر الیوت، با شاعر همکارش کنراد آیکن Conrad Aiken، در این مهد نویسندگان و شاعران شکل گرفت.
زندگی حرفه ای الیوت به عنوان یک شاعر را می توان به طور منطقی در سه دوره سازماندهی کرد. دوره اول مصادف با تحصیلات او در بوستون و پاریس بود که در “آواز عاشقانه جی. آلفرد پروفراک” در سال ۱۹۱۱به اوج رسید.
دوره دوم مصادف با جنگ جهانی اول و مشکلات مالی و استرس زندگی زناشویی در سال‌های اولیه زندگی‌اش در لندن، که در «سرزمین بی‌حاصل» در سال ۱۹۲۲ به اوج خود رسید.
سومین دوره مصادف با عصبانیت الیوت از رکود اقتصادی و ظهور نازیسم بود که در زمان جنگ جهانی دوم و با سرودن چهار کوارتت در سال ۱۹۴۳ به اوج خود رسید.
بین دوره اول و دوره دوم چند اتفاق حیاتی برای الیوت رخ داد که آینده ادبی او را دگرگون کرد. یکی از آن اتفاقات دیدار با ازرا پاوند در ۲۲ سپتامبر ۱۹۱۴ بود.
کنراد آیکن دوست الیوت نسخه‌ای از «پروفرک» را به ازرا پاوند نشان داده بود و ازرا پاوند بلافاصله الیوت را به عنوان یک شاعر آینده‌دار و عالی نشان کرد، شعر الیوت را ترویج داد و او را با ویلیام باتلر ییتس و هنرمندان دیگر آشنا کرد.
تی اس الیوت، ازرا پاوند و «مجله شعر»
هریت مونرو «مجلۀ شعر» Poetry: A Magazine of Verse را در سال ۱۹۱۲ در شیکاگو تأسیس کرد که قدیمی‌ترین ماهنامۀ شعر در جهان انگلیسی زبان است.
خط مشی «درِ بازِ» مونرو، که در همان جلد اول مجله بیان شد، موجزترین بیانیه در باب رسالتِ شعر باقی مانده: چاپ بهترین شعری که امروز نوشته می‌شود، صرف‌نظر از سبک، ژانر یا رویکرد.
هریت مونرو شاعر و منتقد آمریکایی تا زمان مرگش در سال ۱۹۳۶ در این مجله شعر ویرایش کرد. مجله Poetry در اولین شماره‌های خودش آثاری از تی.اس. الیوت، ازرا پاوند ، رابرت فراست، هیلدا دولیتل و دیگران را منتشر کرد و کاشفِ بسیاری از شاعران بزرگ قرن بیستم آمریکا شد.
«پروفراک و مشاهدات دیگر» اولین کتاب شعر #تی_اس_الیوت توسط نشریه ایگویست در سال ۱۹۱۷ در ۵۰۰ نسخه منتشر شد.
این مجموعه دربرگیرندۀ شعر معروف الیوت « آواز عاشقانۀ جی. آلفرد پروفراک» است. «آواز عاشقانۀ جی. آلفرد پروفراک» مونولوگ دراماتیکی است که در سبک سیال ذهن نوشته شده است و یکی از متون پایه‌گذار در بررسی مضامین و زیبایی‌شناسی مدرنیستی به حساب می‌آید.
الیوت احتمالاً بین سال‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱ «آواز عاشقانۀ جی. آلفرد پروفراک» را نوشت. این شعر قبلاً در سال ۱۹۱۵ در Poetry: A Magazine of Verse و با توصیه و پافشاری ازرا پاوند به چاپ رسیده بود.
ازرا پاوند که الیوت را در آکسفورد ملاقات کرده بود و بسیار تحت تأثیر کار او قرار گرفته بود، در سال‌های اولیه کار الیوت راهنما و ویراستار او شد.
تی. اس. الیوت، ازرا پاوند و «منظومه سرزمین بی‌حاصل»
هرز آباد یا سرزمین بی‌حاصل شاهکار تی. اس. الیوت نخستین بار در The Criterion، که یک فصلنامۀ ادبی بریتانیایی بود و توسط الیوت اداره می‌شد، به چاپ رسید. شکل نهایی شعر به شدت تحت تأثیر ازرا پاوند بود که جرح‌و‌تعدیل گسترده‌ای در دست‌نوشتۀ الیوت اعمال کرده بود.
تی. اس. الیوت یک بار در مورد مرشد و دوست خود ازرا پاوند که نخستین‌بار او را در سال ۱۹۱۴ و در اروپا ملاقات کرده بود، گفت: «آقای ازرا پاوند بیش از هر فرد دیگری مسئول انقلاب قرن بیستم در شعر است.»
در نوامبر ۱۹۲۲، این شعر در نشریۀ آمریکایی Dial منتشر و الیوت را برندۀ جایزۀ ۲۰۰۰ دلاری کرد.
سرزمین بی‌حاصل اولین بار در اکتبر سال ۱۹۲۲ در اولین شماره مجله The Criterion، مجله ادبی فصلی که توسط خود الیوت تأسیس و ویرایش شده بود، منتشر شد.
در همان ماه، الیوت به جان کوین، وکیل و حامی هنر مستقر در نیویورک، بسته ای حاوی یک دفترچه با عنوان «اختراعات خرگوش مارس» که در آن از بسیاری از شعرهای اولیه خود و ۵۴ صفحه از پیش‌نویس سرزمین بی‌حاصل رانوشته بود، فرستاد.
کوین اصرار داشت که نرخ روز بازار را بابت دفترچه بپردازد، اما سرانجام با اکراه پذیرفت که پیش‌نویس‌های سرزمین بی‌حاصل را به عنوان پیش‌پرداخت جهت مذاکرات طولانی‌اش از طرف الیوت با مجلات و مؤسسات انتشاراتی مختلف نیویورک بپذیرد.
کوین دو سال بعد به‌طور غیرمنتظره‌ای درگذشت و این دستنوشتهها همراه با بقیه پرونده‌هایش بایگانی شدند. در اوایل دهه ۱۹۵۰ دستنوشتهها بازیابی شدند، اما در شرایطی محرمانه به کتابخانه عمومی نیویورک فروخته شدند. تا اینکه در سال ۱۹۶۸، سه سال پس از مرگ خود الیوت، این معامله عمومی شد.
بیوه‌ی الیوت، والری، بلافاصله در سال ۱۹۷۱ اقدام به ویرایش این پیش‌نویس کرد. این نسخه نقش اصلی ازرا پاوند در ویرایش شعر الیوت تا رسیدن به شکل نهایی‌اش را به وضوح نشان می‌دهد.
همسر اول الیوت، ویوین، برای به تصویر کشیدن شخصیتی که شباهت زیادی به خود او داشت: در حاشیه قطعه‌ای از شعر «بازی شطرنج» که رابطه بین یک همسر روان‌رنجور و شوهر ساکت و آسیب دیده‌اش را نشان می‌دهد، سه بار نوشته است: فوق‌العاده، فوق العاده، فوق العاده.
الیوت نخستین بار این نسخه خطی را طی یک توقف دو هفته‌ای در پاریس و در اوایل ژانویه به ازرا پاوند نشان داد. ازرا پاوند در ابتدا گزارشی پراکنده از یک شب در شهر بوستون را می‌خواند.
ازرا پاوند عبارات الیوت را در بسیاری از بخش‌های شعر غامض‌تر کرد. نظرات او در حاشیه شعرهای الیوت بسیار گسترده است.
بازنگری‌هایی که پاوند پیشنهاد کرد تا حدودی باعث تعدیل در خشم و انزجاری که در برخی از شعرهای الیوت وجود داشت، شد. اگرچه برخی از پیشنهادات ازرا پاوند در متن منتشر شده اعمال نشدند.
پس از طرح‌ریزی، تغییرات و مباحث زیادی که میان الیوت و ازرا پاوند حاصل شد، سرزمین بی‌حاصل در اواخر سال ۱۹۲۲ پیروزمندانه در سه چاپ جداگانه به انتشار رسید: در مجله آمریکاییThe Dial ، در مجله Criterion و به‌عنوان یک کتاب در کنار دیگر یادداشت‌های الیوت، توسط انتشارات آمریکایی Boni .
میراث ازرا پاوند از دیدگاه تی اس الیوت
الیوت به مناسبت هفتادمین سالگرد تولد ازرا پاوند به جیمز لافلین نوشت:
«من معتقدم که در گذشته به اندازه کافی دین شخصی خود را به ازرا پاوند طی سال‌های ۱۹۲۲-۱۹۱۵ روشن کرده‌ام.
من همچنین به چند طریق نظر خود را درباره جایگاه او به عنوان شاعر، منتقد و پیشگام زبان متریک و شاعرانه بیان نموده‌ام.
هفتادمین سالگرد تولد ازرا پاوند هنگامه‌ای برای ستایش شخصی او نیست، بلکه مجالی برای قدردانی از خدمات او به ادبیات است که به خاطرشان سزاوار قدردانی آیندگان خواهد بود و فرصتی برای سپاسگزاری از دستاوردهایی که حتی شدیدترین منتقدان او نیز به آن معترفند» (۳ نوامبر ۱۹۵۵)
