این روزها کمتر درباره ی شفقت و مهربانی می شنویم. ادیان تاکید می کنند که شفقت معیار معنویت حقیقی است اما برخی گمان می کنند ک هخود دین باعث همه ی جنگ ها بوده است. علت اصلی این منازعات اغلب آز و حسد و جاه طلبی است. تروریستها از دین برای توجیه شرارت و قساوت استفاده می کنند. کلیسای کاتولیک سوء استفاده جنسی کشیشان و در نتیجه مصائب زنان و کودکان را نادیده می گیرد. برخی رهبران دینی مانند سیاستمداران سکولار رفتار می کنند. در بیان عمومی خود کمتر از مهربانی و شفقت سخن می گویند و مناقشات فرهنگی و اعتقادی یا سیاسی را معیار و میزان دین حقیقی قلمداد می کنند.
با این حال کمتر زمانی مانند اکنون به صدای شفقت آمیز دین نیازمند بوده ایم. جهان به طرز خطرناکی دو قطبی شده است. نتیجه ی نامتوازن بودن نگران کننده ی قدرت و ثروت، خواری، بیگانگی، رخوت و خشم فزاینده ای است که در قساوت تروریسم فوران می کند. ما در گیر جنگ هایی هستیم که نه قادریم به آنها پایان بخشیم و نه می توانیم در آن ها پیروز شویم.
اما آیا مهر و شفقت از این توانایی برخوردا است که مشکلات به ظاهر حل ناشدنی زمانه ی ما را حل کند؟ آیا این فضیلت حتی در عصر تکنولوژی امکان پذیر است؟
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.