«لوییس» همیشه وسط حرف دیگران میپرد. همهی افکار لوییس برای خودش خیلی مهماند و هر زمان که حرفی برای گفتن دارد، کلمهها و حرفهایش توی شکمش مدام غلغل میکنند و وول میخورند. بعد، سُر میخورند روی زبانش، درست پشت دندانهایش! همانموقع او فوران میکند (وسط حرف دیگران میپرد.) دهان نگو؛ کوه آتشفشان!
وقتی دوستانش وسط حرف لوییس میپرند، او یاد میگیرد چطور محترمانه صبر کند تا نوبتش شود.
«دهان نگو؛ کوه آتشفشان!» با رویکردی همدلانه، به عادت قطعکردن سخن دیگران میپردازد و با تکنیکی بامزه به کودکان میآموزد افکار و سخنان افسارگسیختهشان را کنترل کنند.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.