کتاب سیدارتها

گوش به رود سپردند.

آوای بسیار آهنگ رود به نرمی به گوش می­ رسید.

سیدارتها در آب روان نگریست و پیش چشمش صورت­ هایی نقش بست.

صورت پدرش را دید که تنها بود،

او نیز در بند اشتیاق فرزند دور­شده­ اش اسیر.

پسرش را دید که او نیز تنها بود و با شوری بسیار بر راه گدازان امیال جوان خویش می­ شتابید.

هر یک از آن­ ها روی به سوی مقصود داشتند و مقهور آن بودند و هر یک در رنج.

رود با آوای رنج می­ نالید.

سیدارتها کتابی است در ستایش بودا که راه خویش را پیگیرانه و بی هیچ سستی تا به آخر دنبال کرد،

کتابی در ستایش خویشتن ­باوری و استقلال رأی.