کتاب فعل

جایی از نمایشنامه یکی از آدم­ها می­گوید: «انسان نخستین نمی­گفت می­رم، می­رفت. نمی­گفت بده، می­گرفت. نمی­گرفت می­خوام بخورم، می­خواست و می­خورد.» نمایشنامه «فعل» شرح هبوط «فعل» به مثابه کنش است در «فعل» به مثابه زبان، هبوطی که در آن عشق از کنش به کلام تنزل می­یابد و «فعل» از زندگی رخت بر می­بندد. کوشش آدم اصلی نمایش برای فهم این معناست که آیا عشق را می­توان از چارچوب زبان به کنش محض فرا برد و آن را تا نهایی­ترین مرزهایش پیش برد؛ به جایی که زبان به انتها می­رسد و تنها فعل ناب باقی می­ماند. نمایشنامه «فعل» درامی عاشقانه است، اما به شکل یک جمله در هم ریخته طولانی که فعل­هایش جابه جا شده­اند.