کتاب هاملت با سالاد فصل

جالینوس خوندم برای بطلیموس شرح نوشتم.بی خوابی کشیدم.دودچراغ خوردم.ملای روم شیخ اشراق.قربان!قربان!بنده حتی یه هاملت با سالاد فصل رو درسته بلعیدم…حالا بعد از یک سفر هفت ساله،با این جسم خسته و این حافظه خراب روی این چهار پایه نشسته ام و از خودم میپرسم:من،چی شدم؟در ضلع شرقی باغ،یک روز پاییز،من به قهوه خانه شکسپیر میرفتم.پرونده های پوسیده،پله ها،شب های بارانی،یک سایه قوزی روی سنگفرش کوچه میلغزید جالینوس حکیم که بود؟بایگان!بایگان عدلیه!چی میگفتم؟بله،با هفت عصای بلوط و یک قوز مضحک پنجره باز بود عالیجنابان و عقربه ساعت درست روی نیمه شب بود که من،که من،از پله ها بالا خزیدم.